“İnanmak, güvenmek” anlamındaki “emn” (امن) kökünden türediği düşünülmektedir.

Duanın kabulünü temenni etmek (ummak) niyetiyle sonunda söylenen “kabul buyur-icabet eyle” anlamında kullanılan bir bitiriş sözüdür.

Âmîn kelimesi Kur’an’da geçmemektedir.

Peygamber Efendimiz (sas) namazda Fâtiha suresinin arkasından “Âmin” denmesini istemiş ve bizzat da uygulamıştır. (Buhârî, Tefsîr, 1/2)