Ey nefsim!
Ey nefis!
Eğer bütün bu söylenenleri biliyorsan ve bunlara inanıyorsan, sana ne oluyor da amellerini hep yarınlara erteliyorsun?
Oysa ölüm orada bekliyor ve belki de hiç fırsat vermeden alıp götürecek seni! Ecelinin şimdi gelmeyeceğini nereden biliyorsun?
Tut ki, ömrünün sonunda göstereceğin gayret seni kurtaracak ve yüksek derecelere ulaştıracak. Ama belki de bugün son günündür!
O zaman neden böyle boş ümitlerle oyalanıyorsun? Diyelim ki ölümünün ertelendiği yolunda sana ilham geldi; hazırlığını şimdiden yapmana ne engel var? Sonraya bırakmana sebep nedir?
Ey nefis!
Artık Mevla’ndan başka gideceğin yer, isteyeceğin kapı, yardım dileyeceğin kimse yok; O’ndan başka kaçıp sığınacağın ve kurtulacağın makam yok! O’na sığınıp yalvar! Cahilliğin ne kadar fazla, günahların ne kadar çoksa yakarışın da o kadar güçlü olsun. O Allah yakaran zavallıya merhamet eder; coşkuyla isteyene yardım eder; zorda kalanın sesine kulak verir.